Το όρος Πίνοβο είναι ένα σχετικά άγνωστο βουνό.
To όρος Πίνοβο, με τη μεγάλη κορυφογραμμή και τις καταπράσινες πλαγιές του, ξεπροβάλλει χαρακτηριστικά ανάμεσα στο Καΐμακτσαλάν και τη Τζένα με τον επιβλητικό βραχώδη όγκο του που απλώνεται στα βορειοανατολικά του ορεινού όγκου του Βόρα ανάμεσα στα όρη κύριος.κορυφή Προφ,Ηλίας (Καϊμακτσαλάν η Νίτσε) , Κόζιακα και Τζένα, ανήκει στο ορεινό σύμπλεγμα του Μακεδονικού Κόζιακα.
Το ύψος του φτάνει τα 2.156 μ. στο ψηλότερο σημείο του (κορυφή Κορφούλα).
Άλλες κορυφές του βουνού είναι το Βίσογκρατ (2.150 μ.) και ο Καλόγερος (1.873 μ.).
Στο Πίνοβο δεσπόζουν τα πυκνά δάση οξιάς και πεύκης που φτάνουν ως και τα 1.800 μ., τα οποία έχουμε την τύχη να απολαύσουμε κατά τη διάρκεια της ανάβασής μας.
Από τα 1.800 μ. και πάνω κυριαρχεί η αλπική βλάστηση με πλήθος λουλουδιών τα οποία είναι ανθισμένα όλο το καλοκαίρι.
Πλούσια επίσης είναι και η πανίδα του βουνού.
Η περιοχή αποτελεί καταφύγιο για την καφέ αρκούδα και τον λύκο, ενώ με λίγη τύχη μπορεί κανείς να συναντήσει ζαρκάδια.
Στους αιθέρες κυριαρχούν σπάνια αρπακτικά πτηνά όπως ο χρυσαετός, ο φιδαετός και ο ασπροπάρης.
Τα χαλάσματα και τα λιγοστά πυρομαχικά στην κορυφογραμμή και στις πλαγίες υπενθυμίζουν ότι το Πίνοβο μετατράπηκε σε σκληρό πεδίο μάχης κατά τη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, όταν τα Ελληνικά, Γαλλικά και Σέρβικα στρατεύματα, μαζί με αποικιακά συγκρούστηκαν με Βουλγαρικά και Γερμανικά.
Τα δύο Σέρβικα πυροβόλα, που για χρόνια δέσποζαν κάτω από την κορυφή αποτελώντας πόλο έλξης επισκεπτών, απομακρύνθηκαν κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες.
Οι κάτοικοι του Αετοχωρίου εξακολουθούν να μη γνωρίζουν που έχουν μεταφερθεί τα κανόνια ή ποιος ευθύνεται για την αρπαγή.
ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΟΡΕΙΒΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΡΟΜΩΝ
Κύριος κορυφή:
(Κορφούλα) 2.154μ.
Αποστάσεις :
Αθήνα: 575χλμ.
Θεσσαλονίκη: 108χλμ.
Καταφύγια :
Δεν υπάρχουν καταφύγια στο βουνό, ωστόσο υπάρχει δυνατότητα φιλοξενίας στον πολιτιστικό σύλλογο Αετοχωρίου, που βρίσκεται στην πλατεία του χωριού.
Οι γνωστότερες πεζοπορικές διαδρομές ξεκινούν από το Αετοχώρι το οποίο βρίσκεται περίπου τριάντα χιλιόμετρα μακριά από την Αριδαία.
Το χωριό μοιάζει ερημωμένο αλλά η ζωηράδα των λιγοστών κατοίκων και η όρεξη για επαφή και κουβέντα με τους επισκέπτες θυμίζουν κάτι από την παλιά φιλοξενία που χαρακτήριζε τον ελληνικό λαό.
Ακόμη και για το βουνό όλοι έχουν κάτι να πουν, στοιχείο που δείχνει ότι δεν έχουν χάσει την επαφή τους με τη φύση, σε αντίθεση με τους ανθρώπους των πόλεων, αλλά συχνά και της υπαίθρου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου